Kot Norweski Leśny

Norweski Leśny Znany jest pod nazwą NORSK SKOGKATT w jego rodowitej Norwegii. Kot Norweski Leśny posiada wiele cech podobnych do Maine Coona. To unikalna skandynawska rasa, poparta legendą i tajemnicą powiązaną z norweskim mitem i wróżebną historią z połowy XIX wieku. Naturalnie ewoluował w zimnym norweskim klimacie przez co posiada mocne wodoodporne futro. Błyszczące, średnio długie futro jest odporne na śniegi i deszcze podczas a wełniste spodnie futro zapewnia mu ciepło. Silne nogi pomagają Norweskiemu w spinaniu się po drzewach i kamienistych stokach. Jest bardzo inteligentny, niezwykle bystry i również jest bardzo dobrym myśliwym.

Wczesne dane wskazują, że kot ten przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Trudno byłoby udowodnić teraz dokładne pochodzenie rasy. Ponoć Wikingowie traktowali je jak zwierzęta domowe. Kiedy Wikingowie opanowali szlaki handlowe z bizantyjskim Wschodem, ponoć koty również były przedmiotem handlu. Wiadomym jest również, że koty Norweskie Leśne służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach.

W XVI wieku również odnotowano, koty z długimi nogami z kępkami włosów w uszach, lubiące się kąpać tak jak i współczesne Norweskie Leśne. Były wspaniałymi myśliwymi. Łowiły ryby i mniejsze zwierzęta. Nordycki folklor opisuje rodzimą rasę jako „baśniowe górskie koty z zdolnością do pokonywania stromych skał”, opis z pewnością pasuje do Norweskiego, który jest specjalistą wspinaczem z bardzo silnymi pazurami.

Wraz z naturalną ewolucją tych kotów w 1930 r. powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Jako rasa kot Norweski Leśny uzyskał popularność w czasie 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Różnica między nim a Maine Coonem to długie nogi i grube podwójne futro.

Został mianowany przez króla Olafa I (król Norwegii w latach 995–1000) oficjalnym kotem Norwegii (Viking king of Norway (995–c. 1000).

Charakter i opieka

Norwegian Forest Cat Norweski Leśny Norweski Leśny jest silnym, odpornym ale i bardzo wesołym kotem. Utrzymuje bardzo niezależną trochę półdziką naturę jak jego przodkowie. Bawi towarzystwo ludzi i może być bardzo czuły lecz nie lubi zbytniego rozpieszczania.

To kot bystry, który chętnie uczy się różnych sztuczek. Mimo, że jest odważny, to bywa ostrożny wobec obcych potrzebując czasu by się przyzwyczaić czy kogoś zaakceptować. Z charakteru tolerancyjny dlatego zaprzyjaźni się z innym kotem lub psem. Zaakceptuje życie w zamkniętych pomieszczeniach, ale z chęcią skorzysta z wybiegu i dostępnego ogrodu. Potrafi przyzwyczaić się do spacerów na smyczy.

Futro rzadko się kołtuni. Okresowy kłopot może być z czesaniem spodniego futra by utrzymać go w dobrej kondycji i czystości. Szczególnej uwagi wymaga czesanie kołnierza wokół szyi i futra na piersiach.

---

Cechy

Kat. – półdługowłose
Budowa ogólna – duży
Futro – półdługie i gęste wełniste podfutrze przykryte gładkim wodoodpornym włosem. Błyszczące futro przykrywa spód gęstego podfutrza, posiada dużą kryzę wokół szyi i żabot
Głowa – trójkątna z prostym profilem
Nos – długi i prosty Podbródek – prosty, stabilny
Oczy – duże, otwarte i lekko ukośne
Uszy – szeroko rozstawione z kępkami włosów podobnymi do rysia, położone dość daleko od siebie i nisko
Ciało – długie z mocną budową ze zwartą budową kości
Nogi – długie, solidne budowy z dłuższymi kończynami przednimi
Łapy – z kępkami włosów
Ogon – długi i puszysty
Kolory – wszystkie kolory oprócz Czekoladowego, Cynamonowy, Liliowy, Płowe są akceptowane, nie są dozwolone ani umaszczenia Himalajskie (przypalany) ani Burmese