Naturalna rasa, która występowała w Japonii przez wieki. Japoński Bobtail jest uznawany za symbol szczęścia w domu a trójkolorowa odmiana znana jako mi-ke (co oznacza trzy kolory) jest szczególnie faworyzowana.
Krótki ogon Bobtail
Krótki ogon Bobtaila Krótki ogon Bobtaila Jedna z historii o kotach z krótkimi ogonami mówiła, że przybyły do Japonii z Kontynentu Azjatyckiego co najmniej 1000 lat temu. W 1602 r. władze Japonii postanowiły, że wszystkie koty powinny być wolne. W ten sposób radzono sobie z gryzoni zagrażającymi hodowlom jedwabników. Kupno czy sprzedż kota w tym czasie był całkowicie nielegalny i tak jest do dziś. Bobtaile mieszkały w gospodarstwach i na ulicach. W ten sposób stały się „kotami ulicznymi” w Japonii.
Około 1701 r., niemiecki lekarz Engelbert Kaempfer przebywający w Japonii napisał książkę o florze, faunie oraz krajobrazie tego kraju. W nie napisał: „ jest tylko jedna rasa kotów, które są hodowane. Mają duże plamy żółtego, czarnego i w większości białe futro, a jego krótki ogon wygląda jakby była zgięty i złamany. Nie przeznaczony tym samym do polowania na szczury i myszy, ale po prostu do głaskania przez kobiety.”
Bobtail pojawił się w kręgu zainteresowań zachodnich hodowców gdy zwrócił na niego uwagę przebywający w Japonii amerykański sędzia sportów samochodowych. Pięć lat później w 1968 r. trzy Bobtaile zostały przetransportowane z Japonii do Stanów Zjednoczonych przez Elizabeth Freret (1651-1716) która, jest pierwszą znaną osobą, która przywiozła Japońskiego Bobtaila. W ślad za nimi przywieziono kolejne, w ten sposób zostały powoli przedstawiane jako piękna i niezwykle odmienna rasa. W maju 1971 r. były tymczasowo zaakceptowane przez CFA. W 1976 r. CFA (Stowarzyszenie Wielbicieli Kotów w USA). Przyjęło do czempionatu krótkowłose Japońskie Bobtaile. W 1993 roku zarejestrowani odmianę długowłosą nie uznaną np przez FIFe. Obecnie największa liczba hodowców Japońskich istnieje w Ameryce Północnej, nieliczni w Europie i jeden w Japonii . Rasa jest bardzo rzadka. Jest także uznany i zarejestrowany jako rasa w przez Cat Association w Wielkiej Brytanii.
Charakter i opieka
Japoński Bobtail posiada przymilną osobowość i uwielbia towarzystwo człowieka. Jest wokalnym kotem, czyli bardzo lubi miauczeć – posiada miękki melodyjny głos z całą gamą dźwięków. Co ludzi przekonuje do tego, że potrafią śpiewać. Jako kot domowy Bobtail jest dobrze wychowany, inteligentny i skory do zabawy. Jako kot wystawowy jest niezwykle spolegliwy i posłuszny. Wielu właścicieli tych kotów twierdzi że posiadają zamiłowanie do wody, ale nie jest to najbardziej zauważalna cecha. Jedwabiste futro jest łatwe do utrzymania w doskonałym stanie z pomocą delikatnego szczotkowania i czesania. Można go dodatkowo poprzecierać nawilżoną szmatką. Pompon ogona powinien być również szczotkowany. Szerokie uszy muszą być utrzymane w nieskazitelnej formie przez czyszczenie bawełnianym wacikiem.
Cechy
Kat. – krótkowłose i somalijskie Budowa ogólna – średniej wielkości, szczupły i dobrze umięśniony Futro – miękkie i jedwabiste, średniej długości z niewidocznym podfutrzem, nie cieniowane, mało wypadające Głowa – długa formująca trójkąt z delikatnie zakrzywionymi liniami, wysokie kości policzkowe i zauważalne bokobrody, pyszczek dosyć szeroki Oczy – oczy duże i owalne rozstawione szeroko Uszy – duże i ustawione pionowo położone dosyć szeroko pod kontem prostym do głowy Nogi – nogi długie i szczupłe z owalnymi łapkami Ogon – krótki przypomina króliczy ze sterczącymi włosami, które tworzą coś na kształt pompona, wyprostowany może sięgać do 12 cm, zgina się tylko przy podstawie(może być prosty ale też wygięty w kilka stron)
Ciekawe!
Znaczki z Gwinei. To znaczek z serii wydanej w 1996 r. Seria zawiera Japońskiego Bobtaila. Źródło: naznaczkach.blox.pl
Krótki ogon Bobtaila Krótki ogon Bobtaila Jedna z historii o kotach z krótkimi ogonami mówiła, że przybyły do Japonii z Kontynentu Azjatyckiego co najmniej 1000 lat temu. W 1602 r. władze Japonii postanowiły, że wszystkie koty powinny być wolne. W ten sposób radzono sobie z gryzoni zagrażającymi hodowlom jedwabników. Kupno czy sprzedż kota w tym czasie był całkowicie nielegalny i tak jest do dziś. Bobtaile mieszkały w gospodarstwach i na ulicach. W ten sposób stały się „kotami ulicznymi” w Japonii.
Około 1701 r., niemiecki lekarz Engelbert Kaempfer przebywający w Japonii napisał książkę o florze, faunie oraz krajobrazie tego kraju. W nie napisał: „ jest tylko jedna rasa kotów, które są hodowane. Mają duże plamy żółtego, czarnego i w większości białe futro, a jego krótki ogon wygląda jakby była zgięty i złamany. Nie przeznaczony tym samym do polowania na szczury i myszy, ale po prostu do głaskania przez kobiety.”
Bobtail pojawił się w kręgu zainteresowań zachodnich hodowców gdy zwrócił na niego uwagę przebywający w Japonii amerykański sędzia sportów samochodowych. Pięć lat później w 1968 r. trzy Bobtaile zostały przetransportowane z Japonii do Stanów Zjednoczonych przez Elizabeth Freret (1651-1716) która, jest pierwszą znaną osobą, która przywiozła Japońskiego Bobtaila. W ślad za nimi przywieziono kolejne, w ten sposób zostały powoli przedstawiane jako piękna i niezwykle odmienna rasa. W maju 1971 r. były tymczasowo zaakceptowane przez CFA. W 1976 r. CFA (Stowarzyszenie Wielbicieli Kotów w USA). Przyjęło do czempionatu krótkowłose Japońskie Bobtaile. W 1993 roku zarejestrowani odmianę długowłosą nie uznaną np przez FIFe. Obecnie największa liczba hodowców Japońskich istnieje w Ameryce Północnej, nieliczni w Europie i jeden w Japonii . Rasa jest bardzo rzadka. Jest także uznany i zarejestrowany jako rasa w przez Cat Association w Wielkiej Brytanii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz