Mity i fakty o żywieniu kota

Fakty dotyczące żywienia kotów nie są tak powszechne, jak te dotyczące psów. Dzieje się tak dlatego, że organizm psa jest bardzo podobny do organizmu człowieka. Kot jest prawdziwym indywidualistą w tej kwestii- jego organizm jest całkowicie odmienny od organizmu innych ssaków, dlatego wymaga odmiennego żywienia.

Mięsożerność

Fakt: Kot jest mięsożercą. Jego układ trawienny jest przystosowany do trawienia głównie białka i tłuszczu. Trawienie węglowodanów (np. zboże) jest upośledzone.

Mit: Kot powinien jeść wyłącznie mięso. Samo mięso nie zapewni mu wystarczającej ilości witamin i substancji mineralnych. Wiele witamin nie zawiera się w ogóle w mięsie lub istnieje w śladowej ilości (np. wit. C). Aby nasz kot cieszył się zdrowiem, w jego diecie powinny znaleźć się chociaż w niewielkiej ilości warzywa i owoce.

Mleko

Fakt: Niektóre koty piją mleko i nie prowadzi to do niepożądanych skutków.

Mit: Każdy kot może pić mleko. Koty fizjologicznie nie posiadają enzymu, który trawi laktozę (cukier mleczny). Podawanie kotu mleka może skończyć się biegunką.

Sucha karma

Fakt: Sucha karma pęcznieje w żołądku.

Mit: Prowadzi to do nadwagi, a nawet śmierci przez rozszerzenie żołądka. Sucha karma pęcznieje w żołądku po to, aby przedłużyć uczucie sytości. Racjonalne dawkowanie (np. wg zaleceń producenta na opakowaniu) gwarantuje, iż żadne problemy nie wystąpią.

Surowe mięso

Fakt: Kot w naturze żywił się surowym mięsem.

Mit: Powinniśmy karmić kota surowym mięsem. Nie każdy kot radzi sobie z trawieniem surowego mięsa. Ponadto surowe mięso może wprowadzić do organizmu kota pasożyty. Jeśli już nasz kot kocha surowe mięso, podawajmy je rzadko, drobno pokrojone i odpowiednio wcześniej sparzone.

Szynka

Fakt: Większość kotów kocha szynkę.

Mit: Możemy podawać kotu szynkę. Nie powinniśmy tego robić, ponieważ jest to produkt przeznaczony dla człowieka: zawiera ogromne ilości soli, która utrudnia pracę nerek, a także szkodliwych konserwantów. Dlatego tak smakuje naszym mruczkom.

Nieświeże produkty

Fakt: Zwierzęta z reguły trawią lepiej, niż człowiek.

Mit: Możemy podawać kotu produkty, które nie są już „pierwszej świeżości”. Absolutnie nie! Może to doprowadzić do silnych zatruć!

Dawkowanie

Fakt: Koty często są łakomczuchami i zjadają dzienną porcję na raz.

Mit: Kot może być karmiony raz dziennie. Koty wolą otrzymywać posiłki regularnie, podchodząc do miseczki nawet 20 razy dziennie! Karmienie raz dziennie może prowadzić do skłonności do objadania się.

Surowe ryby

Fakt: Ryby zawierają wiele cennych składników, m. in. kwasy omega-3 i 6.

Mit: Koty mogą jeść surowe ryby w dowolnej ilości. Zbyt duże ilości surowego mięsa ryb rozkładają cenne białka oraz hamują wchłanianie wit. C. Lepiej jest podawać gotowaną rybę.

Woda

Fakt: Koty żywione gotowanym jedzeniem lub mokrą karmą piją mało wody. Dzieje się tak dlatego, że w pokarmie zawarte jest już dużo wody.

Mit: Kot nie musi mieć stałego dostępu do świeżej wody. Zwłaszcza koty żywione suchą karmą powinny pić dużo wody, w trosce o pracę nerek.

Polowanie

Fakt: Nawet świetnie odżywiony kot poluje.Mit: Kot może żywić się wyłącznie tym, co sam upoluje. Nasze mruczki są już przyzwyczajone do pokarmu gotowego, zatem ich układ pokarmowy może nie poradzić sobie z trawieniem tego, co kot upoluje. Ponadto taki pokarm nie dostarczy kotu wszystkich niezbędnych substancji odżywczych.

Dieta kota cz. 2

Zapotrzebowanie na energię

Dieta kota, zapotrzebowanie na energię

Generalny wygląd kota jest najlepszym przewodnikiem żeby się zorientować czy ich dieta jest dopasowana do wzrostu czy jego żywotności. Złym znakiem w nieprawidłowo prowadzonej diecie są na przykład poszarzałe oczy, gorący i suchy nos, zły nieświeży oddech, suche i chropowate futro, rozwarstwione pazury oraz biegunka i śmierdzący stolec.

Jest wiele doskonałych sposobów żywienia kota. Puszkowane jedzenie jest stosunkowo drogie lecz formuła zawarta w nim jest wysoko przyswajalna dla kotów i zaspokaja poziom potrzeb który, pokaże czy jakość i odżywcze komponenty są właściwe. 

Jakkolwiek zawarte substancje zachowujące wilgotność oraz konserwanty mogą powodować niestrawności u niektórych kotów. Sucha dieta jest bardzo popularna, szczególnie dla kociaków mieszkających w domu. Nie jest droga i łatwa do podania zwierzęciu.

Ważne jest by pilnować kota który, je dużo suchej karmy by pił również odpowiednią ilość wody. Niektóre marki producentów kociego jedzenia lekko nie dotłuszczają pokarmu, więc musimy go uzupełnić o tłuszcz jeśli będzie taka potrzeba.

---

Ważne wskazówki w diecie kota

1. Podawanie jedzenia zimnego prosto z lodówki może wywołać złe reakcje.

2. Najtańsze puszki nabywane w supermarketach zawierają masę konserwantów i substancji szkodliwych dla zwierzęcia.

3. Należy zawsze sprawdzić datę ważności karmy.

4. Nie należy karmić tylko jednym rodzajem jedzenia. Kot przyzwyczajając się do tego może zachorować przy każdej próbie zmiany rodzaju karmy.

5. Karmienie dużą ilością ryb może spowodować uszkodzenie mózgu lub drgawki. Ryby zawierają dużą ilość tiaminazy, która niszczy tiaminę. Niedobór tiaminy skutkuje zmianami w mózgu. Gotowane ryby są mniej niebezpieczne ponieważ temperatura zabija część tiaminazy. Duża ilość minerałów, którą zawierają mięsa powoduje tworzenie się kryształków w przewodzie moczowym co w następstwie niszczy i wywołuje choroby nerek.

6. Nie podaje się mleka jeśli ono wywołuje biegunki i niestrawności.

7. Unikać podawania kości, ryb zawierających ości. Połykane ostre kawałki mogą dziurawić ścianki przewodu pokarmowego wywołując zakażenia, ropnie i wiele powikłań z tym związanych.

8. Nie można żywić kota karmą dla psów, jest ona skomponowana dla zwierzęcia o innych potrzebach żywieniowych.

9. Dieta powinna być jak najbardziej urozmaicona. Monotonne składniki wywołują zmiany i choroby.

10. Kot nie wychodzący na zewnątrz z pewnością po jakimś czasie jest wyjałowiony z naturalnych bakterii znajdujących się w niepuszkowanym jedzeniu. Można je uzupełnić probiotykami dostępnymi w sklepach, może to być Lakcid. Biegunki i niestrawności są sygnałem braku flory bakteryjnej.

11. Jeśli kot je dużo, należy przejść na bardziej odtłuszczoną dietę.

12. Bez wody pitnej, twój kot może stać się poważnie chory. Kot musi mieć stały dostęp do czystej wody pitnej.

Uwaga: Mleko krowie nie jest substytutem dla wody.

14. Upewnij się, że twój kot zjada odpowiednią ilość jedzenia dla jego wieku, stanu zdrowia i stylu życia.

15. Najbardziej typowe jedzenie człowieka nie spełnia potrzeb żywieniowych kotów, a niektóre ludzkie pokarmy mogą być nawet trujące dla kotów, m.in. cebule.

16. Koty naturalnie jedzą kilka małych posiłków dziennie. Spróbuj podzielić dzienne spożycie na kilka małych posiłków (o ile nie zaleci inaczej weterynarz).

17. Jeśli kot je więcej niż potrzebuje grozi mu nadwaga co w konsekwencji przyczyni się do spadku kondycji i zdrowia. Podobnie, jeśli kot je zbyt mało. Starajmy sie regulować ilości żywności zgodnie z potrzebami kota.

18. Jeśli stawiasz miski z jedzeniem, upewnij się, że jedzenie i woda umieszczone są z dala od siebie. Większość kotów nie je, jeśli ich jedzenie jest zbyt blisko kuwety.

19. Porozmawiaj z weterynarzem, jeśli nawyki jedzenia i picia kota się zmieniły - może to być znak, że jest chory.

Co szkodzi kotu?

Na zatrucie szczególnie narażone są młode i ciekawe wszystkiego co je otacza koty. Inne nie wykazują żadnego zainteresowania roślinami i przez długie lata żyją spokojnie w ogrodach lub mieszkaniach, w których jest dużo roślin i krzewów. Poniżej rośliny, które mogą zaszkodzić kotu.

Rośliny okolicznościowe i dekoracyjne: aloes, azalia, bluszcz pospolity (wiele jego odmian), chryzantema, złocień, ciemiernik, diffenbachia, dławisz, słodkogorz, dracena, smokowiec, filodendron, geranium, hortensja, jemioła, liguster, narcyz, ostrokrzew, ozdobna odmiana wiśni, poinsecja, trzmielina japońska, tytoń ozdobny, wilczomlecz, zimowit jesienny

Rośliny ogrodowe i dziko rosnące: Awokado, bez (jagoda bzu czarnego), bieluń, biskupie serduszka, bukszpan, ciemiężyca, cis (cała roślina), czerniec gronowy, czosnek, dzikie wino, fiołek alpejski, cyklamen, groszek, hortensja, jaskier, kalmia wielkolistna, kasztanowiec zwyczajny, konwalia majowa, ligustr pospolity, liliowate, lobelia, ładniszka okazała, dicentra, łubin, mak, miechunka, naparstnica purpurowa, narcyz, obrazkowiec, oleander,ostróżka, wawrzynek wilczełyko, pierwiosnek, pokrzyk wilcza-jagoda, pokrzywa, pomidor (tylko część pnąca jest szkodliwa), powójnik wirginijski, psiankowate (np. ziemniak ale również bieluń), rabarbar, rącznik pospolity, różanecznik, robinia akacjowa, grochodrzew, słodlin, glicynia, szczwół plamisty, szkarłatka amerykańska, sumak

Kwiaty cebulkowe takie jak: tulipan, hiacynt, irys.

Grzyby: wszystkie gatunki mogą stanowić potencjalne zagrożenie.

Wiśniowate: dzika wiśnia, morela, brzoskwinia, ziarna jabłek.

Dieta kota cz.1

Kot aktywny oczywiście potrzebuje więcej kalorii niż kot prowadzący "siedzący tryb życia".

Niekastrowane koty rasowe potrzebują więcej kalorii niż zwykłe koty. Matka kocia karmiąca młode kociaki w ilości czterech lub więcej, potrzebuje aż 150 kalorii na niecałe pół kilo swojej wagi.

Dorosłe koty zasadniczo powinny jeść dwa razy w ciągu dnia nawet jako już bardzo wiekowe. Można karmić kota nawet cztery razy dziennie lecz posiłki powinny być odpowiednio mniejsze. Stare koty które mogą już nie trawić dobrze powinny mieć zastosowaną specjalną dietę w konsultacji z weterynarzem.

Ile kot powinien jeść?

Małe Koty

Kocie Noworodki - 92.1 g (waga kota) / 28.3 g (karma w gramach)

Kot - wiek 5 tyg - 453.6 g (waga kota) / 85.0 g (karma w gramach)

Kot - 10 tyg - 907.2 g (waga kota) / 141.7 g (karma w gramach)

Kot - 20 tyg. - 2 kg (waga kota) / 170 g (karma w gramach)

Kot - 20 tyg. - 2,9 kg (waga kota) / 198.4 g (karma w gramach)

Koty dorosłe

Kot - Samiec / Samica - 2,9 - 4,5 kg (waga kota) / 170 - 240.9 g (karma w gramach)

Kocica w ciąży - 3,1 - 3,6 kg (waga kota) / 240.9 g (karma w gramach)

Kocica w karmiąca - 2,4 kg (waga kota) / 396.9 g (karma w gramach)

Kastrat - 2,5 - 4,5 kg(waga kota) / 170 - 205.5 g (karma w gramach)

---

Naturalne potrzeby

Proteiny

są podstawową substancją potrzebną do wzrostu i odbudowy. Są obecne w mięsach, rybach, serze, jajkach i mleku. 40-50 % z całości kociej diety powinna składać się z protein. Sterylizowane koty potrzebują 25% dziennego zapotrzebowania na jedzenie. Koty, które nie mogą tarwić mleka czy mlecznych produktów mają zdolność zaakceptowania jogurtu lub jego pochodnych. Węglowodany nie są zasadniczym czy podstawowym składnikiem ich diety, jeśli brać pod uwagę ich możliwy skład ziaren i włókien roślinnych w gotowym pożywieniu. 

Tłuszcz

dostarcza skoncentrowanej formy energii i kot jest zdolny strawić od 25-30% tłuszczu zawartego w jego diecie. Tłuszcz zawiera kwasy tłuszczowe potrzebne do zdrowego utrzymania skóry, futra oraz rozpuszczalne w tłuszczu witaminy A, D, E i K. Tłuszcze mogą byś dodawane do kociej diety w formie masła, margaryny, smalcu lub czystego oleju roślinnego. 

Witaminy i minerały

znajdują się w szerokiej gamie pokarmów. Koty potrzebują bardzo dużo witaminy A, ale jej nadmierna ilość może być niebezpieczna. Jeśli karmimy kota puszkowanym jedzeniem, sprawdź zawartość witaminy A. Jeśli karmisz świeżym mięsem kota, dodaj ok. 30 ram lekko gotowanej wątroby raz lub dwa dni na tydzień. 

Ważna jest również witamina B

i również powinniśmy sprawdzić jej odpowiednią zawartość na opakowaniach z jedzeniem. 

Witamina C

jest zasadniczo nie jest niezbędna w diecie kota ale może pomóc odzyskać zdrowie. Większość kotów przyswaja witaminę C, która zawarta jest w pomarańczowym barwniku syropu sprzedawanego dla dzieci. 

Witamina D

jest niezbędna, ale koty potrzebują niewielką jej ilość w porównaniu z psami czy ludźmi i większość zapotrzebowania na nią jest przyswajana z promieni słonecznych. To jest naprawdę potrzebny suplement diety spośród przyswajanych witamin i minerałów jeśli dieta jest poprawnie prowadzona.

Kot Dewon Rex

Kot Dewon Rex jest hipoalergiczny!

Pierwszego Devon Rexa, o imieniu Kirlee zanotowano w 1960 r. w angielskim hrabstwie Devon w Buckfastleigh. Pani Beryl Cox, miłośniczka kotów, zauważyła na terenie nieczynnej kopalni cynku kocura o pofalowanej sierści. Mimo wielu prób kota nie udało jej się złapać.

Panna Cox postanowiła dać schronienie dzikim kotom z kopalni za swoim domem. Natępny "kręty kotek" narodził się z matki pochodzącej z terenów kopalni. Był to właśnie Kirlee.

Charakter i opieka

O Devon Rex'e mówi się, że jet kotem dla koneserów. Jest wymagający jako szczenię, stale domaga się ludzkiej uwagi i zainteresowania. Są kochające, bawiące się chętnie i inteligentne. Łatwe w hodowli. Czesze się od czasu do czasu. Na ciele występują obszary mniej owłosione więc kot wymaga czyszczenie ciepłą szmatką. Duże uszy powinny być regularnie czyszczone.

Pielęgnacja rękami jest zazwyczaj wystarczająca, aby ich futra były w dobrym stanie. Niektóre z dłuższą sierścią zaleca się czesać miękką szczotką i gęstym grzebieniem, aby utrzymać ładne fale. Zwykle jest konieczna przed wystawą kąpiel jeśli kot jest biały. Ich białe łapy mogą ulec przebarwieniu. Kąpiele lepiej zacząć stosować od małego tak by kot się przyzwyczaił. Niektóre Rex uwielbiają korzystać z wody i będą stać w wannie jak pies, dla innych będzie to przerażające doświadczenie.

Kot o twarzy elfa z dużymi szelmowskim oczami. Stanowi urocze połączenie osobowość kot , psa i małpy – rozrabiaka . Są zabawne z miłą i społeczną postawą w stosunku do wszystkich ale rzadko do innych kotów. Uroczo głupie, zarówno wyglądem jak i zachowaniem. Devony interesuje wszystko i wszyscy wokół niego. Ich zabawny charakter oznacza że, Devony łatwo nauczyć sztuczek.

Zawsze będą gotowe do zabawy w z szukaniem ukrytych zabawek. Jest wierny, kochający ludzi i psy. Człowiek raczej musi być przygotowany do bycia „własnością Devona”. Devon będzie jeść z tobą, spać potulnie na ramieniu. Będą chodzić za tobą po domu, siedzieć u twoich stóp, lub wskakiwać na kolana. Devon będzie Ci towarzyszyć w pracach domowych, gaworzyć i śpiewać jak by szukał sposobów aby Ci pomóc.

Charakter społeczny Devona sprawia, że ​​może spędzać długie okresy czasu bez towarzystwa.

Słowa przestrogi: Jedzą wszystko jak psy. Czy jest to tradycyjny hamburger i frytki lub na przykład szparagi, winogrona czy oliwki, być ze smakiem spożyty. Nigdy nie odrzuci posiłku. Nie daj się nabrać na żałosne błagania, które sugerują, że w tym tygodniu jeszcze nic nie jadł.

Futro Devon Rexa

Jest trochę szorstkie, jest krótrze niż normalnie z uwagi na skręt włosa. Wąsy i brwi też są kręte. Często się łamią i wadą wystawienniczą jest ich brak.

Cechy

Kat. krótkowłose i somalijskie
Ogólna budowa – jest średniej wielkości, szczupły
Głowa – mała w kształcie klina z krótką mordką i wydatnymi kośćmi policzkowymi
Nos – nie ma ustalonych standardów Broda – nie ma ustalonych standardów
Oczy – duże owalne i szeroko rozstawione dają unikalny wygląd
Futro – krótkie, leży blisko ciała, krótkie, miękkie, delikatne i drobnebr
Nogi – długie i szczupłe Łapy – małe i owalne
Ogon – długi, nakrapiany

Kot Manx

Rasa Kot Manx powstała na wyspie Man (leży pomiędzy Anglią a Irlandią), najprawdopodobniej w wyniku przypadkowej mutacji genetycznej. O powstaniu rasy istnieje wiele opowieści. Jedna mówi, że „praprzodek” Manxa był czymś zajęty, gdy biblijny Noe zapraszał zwierzęta na Arkę. Kot zorientował się dopiero w ostatniej chwili i gdy pośpiesznie wbiegł na pokład Noe przez nieuwagę przyciął mu wrotami ogon. Jego potomkowie rodzili się więc bez ogona.

Inna legenda mówi, że na zatopionym galeonie w XVI w. znajdowały się czarne bezogoniaste koty, które dopłyneły do Wyspy Man i tam się rozmnażały. To wszystko bajkowe legendy.

Rasa Manx powstała jako naturalna mutacja na wyspie choć legendy utrzymują , że koty te zostały wprowadzone przez morze. Są potomkami kontynentalnymi lecz ich pochodzenie nie jest jasne. Tak właściwie wszystkie koty domowe, w tym brytyjskie, irlandzkie populacje ostatecznie pochodzą od dzikiego kota afrykańskiego (F. silvestris lybica), a nie z europejskiej rodziny Wildcats (wcześniej s . silvestris).

W języku wyspiarzy jego nazwa brzmi Kayt Manninagh dosłownie kot Mann. Manx do końca XVIII pisano Manks. Istnieje wiele ludowych bajek o kocie Manx, wszystkie z nich stosunkowo niedawnego pochodzenia i skupiają się wyłącznie na braku ogona. To pozbawione religijnych, filozoficznych lub mitycznych aspektów legendy tworzone w tradycyjnym irlandzko – nordyckim folklorze rodzimej kultury Manx.

Dominującą cechą Manxa jest wynikły ze spontanicznej mutacji genu krótki ogon. Koty stały się powszechne na wyspie ze względu na ograniczoną różnorodność genetyczną populacji wszystkich kotów.

Chatrakterystyka rasy

Średniej wielkości, masywne koty, mocny szkielet, łapy przednie krótsze od tylnych przez to zwierzę przybiera pozycję nieco podobną do królika. Mogą być krótko lub długowłose. Waga 4,5-5,5 kg, samice są nieco mniejsze. Cechą charakterystyczną tej rasy jest brak ogona. U niektórych osobników pojawia się ogon szczątkowy, nie dłuższy niż 3 cm.

Kot Japonski Bobtail

Naturalna rasa, która występowała w Japonii przez wieki. Japoński Bobtail jest uznawany za symbol szczęścia w domu a trójkolorowa odmiana znana jako mi-ke (co oznacza trzy kolory) jest szczególnie faworyzowana.

Krótki ogon Bobtail

                      Krótki ogon Bobtaila Krótki ogon Bobtaila Jedna z historii o kotach z krótkimi ogonami mówiła, że ​​przybyły do Japonii z Kontynentu Azjatyckiego co najmniej 1000 lat temu. W 1602 r. władze Japonii postanowiły, że wszystkie koty powinny być wolne. W ten sposób radzono sobie z gryzoni zagrażającymi hodowlom jedwabników. Kupno czy sprzedż kota w tym czasie był całkowicie nielegalny i tak jest do dziś. Bobtaile mieszkały w gospodarstwach i na ulicach. W ten sposób stały się „kotami ulicznymi” w Japonii.

Około 1701 r., niemiecki lekarz Engelbert Kaempfer przebywający w Japonii napisał książkę o florze, faunie oraz krajobrazie tego kraju. W nie napisał: „ jest tylko jedna rasa kotów, które są hodowane. Mają duże plamy żółtego, czarnego i w większości białe futro, a jego krótki ogon wygląda jakby była zgięty i złamany. Nie przeznaczony tym samym do polowania na szczury i myszy, ale po prostu do głaskania przez kobiety.”

Bobtail pojawił się w kręgu zainteresowań zachodnich hodowców gdy zwrócił na niego uwagę przebywający w Japonii amerykański sędzia sportów samochodowych. Pięć lat później w 1968 r. trzy Bobtaile zostały przetransportowane z Japonii do Stanów Zjednoczonych przez Elizabeth Freret (1651-1716) która, jest pierwszą znaną osobą, która przywiozła Japońskiego Bobtaila. W ślad za nimi przywieziono kolejne, w ten sposób zostały powoli przedstawiane jako piękna i niezwykle odmienna rasa. W maju 1971 r. były tymczasowo zaakceptowane przez CFA. W 1976 r. CFA (Stowarzyszenie Wielbicieli Kotów w USA). Przyjęło do czempionatu krótkowłose Japońskie Bobtaile. W 1993 roku zarejestrowani odmianę długowłosą nie uznaną np przez FIFe. Obecnie największa liczba hodowców Japońskich istnieje w Ameryce Północnej, nieliczni w Europie i jeden w Japonii . Rasa jest bardzo rzadka. Jest także uznany i zarejestrowany jako rasa w przez Cat Association w Wielkiej Brytanii.

---

Charakter i opieka

Japoński Bobtail posiada przymilną osobowość i uwielbia towarzystwo człowieka. Jest wokalnym kotem, czyli bardzo lubi miauczeć – posiada miękki melodyjny głos z całą gamą dźwięków. Co ludzi przekonuje do tego, że potrafią śpiewać. Jako kot domowy Bobtail jest dobrze wychowany, inteligentny i skory do zabawy. Jako kot wystawowy jest niezwykle spolegliwy i posłuszny. Wielu właścicieli tych kotów twierdzi że posiadają zamiłowanie do wody, ale nie jest to najbardziej zauważalna cecha. Jedwabiste futro jest łatwe do utrzymania w doskonałym stanie z pomocą delikatnego szczotkowania i czesania. Można go dodatkowo poprzecierać nawilżoną szmatką. Pompon ogona powinien być również szczotkowany. Szerokie uszy muszą być utrzymane w nieskazitelnej formie przez czyszczenie bawełnianym wacikiem.

---

Cechy

Kat. – krótkowłose i somalijskie Budowa ogólna – średniej wielkości, szczupły i dobrze umięśniony 
Futro – miękkie i jedwabiste, średniej długości z niewidocznym podfutrzem, nie cieniowane, mało wypadające
Głowa – długa formująca trójkąt z delikatnie zakrzywionymi liniami, wysokie kości policzkowe i zauważalne bokobrody, pyszczek dosyć szeroki
Oczy – oczy duże i owalne rozstawione szeroko
Uszy – duże i ustawione pionowo położone dosyć szeroko pod kontem prostym do głowy
Nogi – nogi długie i szczupłe z owalnymi łapkami
Ogon – krótki przypomina króliczy ze sterczącymi włosami, które tworzą coś na kształt pompona, wyprostowany może sięgać do 12 cm, zgina się tylko przy podstawie(może być prosty ale też wygięty w kilka stron)

Ciekawe!

Znaczki z Gwinei. To znaczek z serii wydanej w 1996 r. Seria zawiera Japońskiego Bobtaila.
Źródło: naznaczkach.blox.pl

Kot Norweski Leśny

Norweski Leśny Znany jest pod nazwą NORSK SKOGKATT w jego rodowitej Norwegii. Kot Norweski Leśny posiada wiele cech podobnych do Maine Coona. To unikalna skandynawska rasa, poparta legendą i tajemnicą powiązaną z norweskim mitem i wróżebną historią z połowy XIX wieku. Naturalnie ewoluował w zimnym norweskim klimacie przez co posiada mocne wodoodporne futro. Błyszczące, średnio długie futro jest odporne na śniegi i deszcze podczas a wełniste spodnie futro zapewnia mu ciepło. Silne nogi pomagają Norweskiemu w spinaniu się po drzewach i kamienistych stokach. Jest bardzo inteligentny, niezwykle bystry i również jest bardzo dobrym myśliwym.

Wczesne dane wskazują, że kot ten przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Trudno byłoby udowodnić teraz dokładne pochodzenie rasy. Ponoć Wikingowie traktowali je jak zwierzęta domowe. Kiedy Wikingowie opanowali szlaki handlowe z bizantyjskim Wschodem, ponoć koty również były przedmiotem handlu. Wiadomym jest również, że koty Norweskie Leśne służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach.

W XVI wieku również odnotowano, koty z długimi nogami z kępkami włosów w uszach, lubiące się kąpać tak jak i współczesne Norweskie Leśne. Były wspaniałymi myśliwymi. Łowiły ryby i mniejsze zwierzęta. Nordycki folklor opisuje rodzimą rasę jako „baśniowe górskie koty z zdolnością do pokonywania stromych skał”, opis z pewnością pasuje do Norweskiego, który jest specjalistą wspinaczem z bardzo silnymi pazurami.

Wraz z naturalną ewolucją tych kotów w 1930 r. powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Jako rasa kot Norweski Leśny uzyskał popularność w czasie 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Różnica między nim a Maine Coonem to długie nogi i grube podwójne futro.

Został mianowany przez króla Olafa I (król Norwegii w latach 995–1000) oficjalnym kotem Norwegii (Viking king of Norway (995–c. 1000).

Charakter i opieka

Norwegian Forest Cat Norweski Leśny Norweski Leśny jest silnym, odpornym ale i bardzo wesołym kotem. Utrzymuje bardzo niezależną trochę półdziką naturę jak jego przodkowie. Bawi towarzystwo ludzi i może być bardzo czuły lecz nie lubi zbytniego rozpieszczania.

To kot bystry, który chętnie uczy się różnych sztuczek. Mimo, że jest odważny, to bywa ostrożny wobec obcych potrzebując czasu by się przyzwyczaić czy kogoś zaakceptować. Z charakteru tolerancyjny dlatego zaprzyjaźni się z innym kotem lub psem. Zaakceptuje życie w zamkniętych pomieszczeniach, ale z chęcią skorzysta z wybiegu i dostępnego ogrodu. Potrafi przyzwyczaić się do spacerów na smyczy.

Futro rzadko się kołtuni. Okresowy kłopot może być z czesaniem spodniego futra by utrzymać go w dobrej kondycji i czystości. Szczególnej uwagi wymaga czesanie kołnierza wokół szyi i futra na piersiach.

---

Cechy

Kat. – półdługowłose
Budowa ogólna – duży
Futro – półdługie i gęste wełniste podfutrze przykryte gładkim wodoodpornym włosem. Błyszczące futro przykrywa spód gęstego podfutrza, posiada dużą kryzę wokół szyi i żabot
Głowa – trójkątna z prostym profilem
Nos – długi i prosty Podbródek – prosty, stabilny
Oczy – duże, otwarte i lekko ukośne
Uszy – szeroko rozstawione z kępkami włosów podobnymi do rysia, położone dość daleko od siebie i nisko
Ciało – długie z mocną budową ze zwartą budową kości
Nogi – długie, solidne budowy z dłuższymi kończynami przednimi
Łapy – z kępkami włosów
Ogon – długi i puszysty
Kolory – wszystkie kolory oprócz Czekoladowego, Cynamonowy, Liliowy, Płowe są akceptowane, nie są dozwolone ani umaszczenia Himalajskie (przypalany) ani Burmese